30 Mart 2010 Salı günü elinde büyüdüğüm Babaannemi kaybettim.
Ulu çınarımız, ailemizin büyüğü, 92 yaşında aniden geçirdiği bir rahatsızlık sonucu hayata gözlerini yumdu.
Babaannem benim hayatımda yarı annem gibiydi. Yaşayan bir tarih gibiydi. İlerleyen yaşına rağmen, gençliğinde yaşadıklarını anlattıkça hepimizi şaşırtırdı. 
Genç Kızlığı Ankara’da geçtiği için, yetiştiği kültür Cumhuriyet’in İlk yıllarının devrimleriyle bezenmişti.
Babaannem Atatürk hayranıydı. Cumhuriyet kadınıydı. Atatürk’ün Cumhuriyeti’nin devrimlerini içselleştirmiş, modern bir Cumhuriyet kadını olarak, genç yaşta küçük çocuklarıyla dul kalmasına rağmen, beş çocuğunu kimseye muhtaç olmadan yetiştirmişti.
Hayata gözlerini yummadan bir gün önce bile, ziyarete gelen gençlere Atatürk’ü saatlerce anlatmış ve Atatürk Cumhuriyeti’ne sahip çıkmalarına öğüt vermişti.
Ne zaman oturup sohbet etsek, Ülkenin içindeki durumunun endişe verici olduğundan söz eder ve “Atatürk olsa şimdi” diye ah çekerdi.
Atatürk’ün çağdaş uygarlık yolundan ayrılmayın, Atatürk Cumhuriyeti’ne sahip çıkın diye nasihat ederdi.
Babaannem artık aramızdan ayrıldı. Bayramlarda elini öpmeye toplanırdık. İlk bayramda yokluğunu hissedeceğiz. Onu çok özleyeceğiz.
Başsağlığı dileyenler soruyorlar; Babaannen kaç yaşında idi? “92 yaşındaydı” dediğimde, yaşını yaşamış deyip geçiştiriyorlar.
Siz onu gelip bir de bana sorun.
Bir de evlatlarına sorun.
Bir de sevenlerine sorun.
İçimizden bir organımız kopmuş gibi yandık.
Ölüm acısını yaşayan bilir.
Ateş düştüğü yeri yakar.
Ecel aramızdan onu aldı gitti.
Evlatları da gelinleri de Babaannemi çok iyi baktılar. Allah hepsinden razı olsun.
Aile olarak herkesin vicdanı rahattır sanırım.
Elimden geldiği kadar, Babaannemi fırsat buldukça dolaşmaya çalıştım. Hayır, dualarını almaya çalıştım.
Daha fazlasını yapmak isterdim. Daha da fazlasını.
Ancak kahrolası şartlar, bu kadarına elverdi.
Doyamadım Babaanneme. Hiç doyamadım. Yattığın yer nur olsun, mekânın cennet olsun biricik Babaanneciğim.