Öyle bir toplum olduk k: sadece kendi rahatımızı, yaşantımızı düşünür olduk. Çevremizdeki sefillerin yaşantısı bizi hiç ilgilendirmez oldu. Bırakın çevremizdeki garip ve yaşlı kimsesizlerle ilgilenmek, bazılarımız, ihtiyarlayan ana-babamızı yanımızdan kopararak huzur evlerine veriyor ve ziyaretlerine bile gitmiyoruz. Ziyaretlerini başkalarına terk ediyoruz.


Oysa onların yaşlılıkta en çok, kendi evlatlarının sevgi, ilgi, saygı ve tesellisine ihtiyaçları var. Belki evinde olsalar yakın komşu ve dostlarıyla görüşme ve dertleşme imkânı olurdu. Amma bu imkân kendilerine verilmiyor.


Geçtiğimiz hafta, Kırklareli İl Emniyet Müdürümüz Hüseyin Aktaş ve muhterem eşi Nermin Aktaş ile Emniyet Müdür Yardımcıları ve eşleri ile birlikte, Kırklareli Erkek Yetiştirme, Kız Yetiştirme Yurdu, Kırklareli Huzurevi’ni ziyaret etti. Yurt yöneticilerden eksiklerinin olup olmadığı soruldu. Cevap olarak ta, ihtiyaçların Devlet tarafından karşılandığını, sadece bu yurtlarda kalanların, sevgi ve ilgiye ihtiyaçları olduğunu söylediklerini öğrendim.


Emniyet Müdürü ile beraberindekiler, Yurtlarda bulunan, ana-baba sevgisi ve şefkatinden mahrum olan çocuklarla yakından ilgilenip sohbet etmesi, bir isteklerinin olup almadığının sorulması çocukların sevinmesine neden oldu. Evlat sevgisi ve ilgisinden mahrum olan Huzur Evi’ndeki yaşlıların da, hal hatırları soruldu ve elleri öpülürken duygusal anlar yaşandı.


Emniyet Müdürümüz, ekibiyle birlikte yaptığı bu ziyaretten dolayı kendilerine teşekkür ederiz. Yetiştirme Yurtları ve Huzur Evi konusuna önümüzdeki günlerde daha geniş yer vermeye çalışacağım ve bazı önerilerim olacak.